Jak pomóc dziecku autystycznemu, czyli o rolach rodziców.

Podziel się wpisem z innymi!

Jak pomóc dziecku autystycznemu?

Zawsze będę podkreślać ważność roli rodziców w terapii logopedycznej a także ich wkład w powodzenie i sukces terapii. Mimo, że kiedyś już o tym pisałam to w dzisiejszym poście podejdę do tego zagadnienia zupełnie z inne strony.

Na pewno słyszałaś często powtarzane stwierdzenie Mężczyźni są z Marsa a Kobiety z Wenus. Zapewne też wiesz, że w tym powiedzeniu wcale nie chodzi o to, że mężczyźni rodzą się na Marsie a kobiety na Wenus i przylatują statkami na Ziemię. Sens jest zupełnie inny. Chodzi tu o to, że kobiety i mężczyźni są różni. W odmienny sposób postrzegają świat, inaczej czują, myślą, do czego inne przywiązują uwagę, wykazują różne zainteresowania i umiejętności. Nie chodzi o to, żeby sprzeczać się kto jest mądrzejszy lub lepszy. Trzeba raczej zaakceptować to, że jesteśmy zwyczajnie różni.

Fakt tej odmienności, z którą nie można się sprzeczać, ma ogromny wpływ na prowadzenie terapii z dzieckiem autystycznym przez jego rodziców w domu. Często, gdy pracuję z dziećmi z całościowymi zaburzeniami rozwojowymi, m. in. autystycznymi, to właśnie mamy tych dzieci i tylko one, są osobami, które ćwiczą z dziećmi w domu. Choć mam też pod swoją opieką dzieci, z którymi częściej ćwiczą ojcowie. Jednak czy wykonywanie ćwiczeń tylko z jednym z rodziców to właściwe podejście? Otóż z naukowego i biologicznego punktu widzenia niekoniecznie. 

Jak pomóc dziecku autystycznemu?

Ostatnio natrafiłam na fajny artykuł, z którego pochodzi to zestawienie:

Aby je poszerzyć dodam, że mężczyźni przejawiają większą precyzję rzutów, łapania, kopania, np. piłki. Łatwiej przychodzi im rozwiązywanie zadań, w których trzeba wyobrażać sobie przestrzenne figury geometryczne oraz dokonywać obrotów zarówno ich jak figur płaskich oraz obrazów. Przetwarzają czas w sposób cykliczny.

Kobiety natomiast są lepsze w prostych zadaniach rachunkowych. Mają szersze pole widzenia. Przetwarzają czas linearnie.

Jak pomóc dziecku autystycznemu,
czyli co powinna ćwiczyć z dzieckiem mama?

• wykonywanie zadań związanych z językiem – nauka słów, zwrotów, zdań, reguł gramatycznych,
• tworzenie Dziennika wydarzeń,
• przeprowadzanie prostych ćwiczeń rachunkowych (przykładowe ćwiczenie i gotowe materiały do pobrania),
• stymulowanie motoryki małej (przykłady ćwiczeń do wybranych grup wiekowych znajdziesz w starszych postach dziecko 2 – letnie, dziecko 6 – letnie),
• prowadzenie zadań z dostrzeganiem braku lub szczegółów, czyli np. zabawa w A KUKU, zauważanie czego nie ma a co było, ćwiczenia wykluczania, wyszukiwania różnic na obrazkach,
• wykonywanie ćwiczeń wymagających tłumaczenia emocji i odpowiadania na pytanie Dlaczego?, 
• układnie szeregów i sekwencji,
• kategoryzowanie wg koloru, wielkości i kształtu,
• zabawy tematyczne.

Dziecko powinno brać czynny udział we wszystkich zadaniach domowych, które wykonuje kobieta.

WSKAZÓWKI DLA TERAPEUTÓW

Kobiety przez to, że linearnie przetwarzają czas mogą przeprowadzać zadania, które cechować będzie dłuższe działanie. Są też w stanie powtarzać ćwiczenia, nie nudząc się przy tym. Potrafią ćwiczyć z dzieckiem nawet wtedy, gdy gratyfikacja za ich trud będzie odroczona.

Ważne jest to, żeby terapeutka jasno określała etapy terapii mamie dziecka. Kobieta wtedy czuje się pewniej i wie jaką drogą i w jakim kierunku podąża.

Empatia kobiety jest zarówno jej atutem i przekleństwem. Z jednej strony kobieta bardziej angażuje się we współpracę z terapeutką, częściej dopytuje, gdy czegoś nie rozumie a z drugiej strony jest skłonna do przerywania ćwiczeń, kiedy dziecko zaczyna płakać.

Kobiecie łatwiej pracować z dzieckiem przy stoliku.

Jak pomóc dziecku autystycznemu,
czyli co powinien ćwiczyć z dzieckiem tata?

• stymulacja motoryki dużej – bieganie, kopanie, łapanie, rzucanie piłki, chodzenie po schodach, krawężniku, murkach, jazda na rowerze, rolkach, łyżwach, sankach, nartach, pływanie,
• podejmowanie zadań opartych na rozwiązaniu problemów matematycznych,
• przeprowadzanie ćwiczeń bazujących na figurach geometrycznych (kategoryzacja według wielkości i kształtu – zadania z figurami),
• wykonywanie ćwiczeń, w których trzeba dokonywać obracania przedmiotów, obrazków w przestrzeni,
• granie na instrumentach, zabawy z muzyką, ćwiczenia słuchowe,
• budowanie krótkich i klarownych zwrotów językowych,
• czytanie globalne, nauka czytania samogłosek i wyrażeń dźwiękonaśladowczych.

Dziecko powinno brać czynny udział we wszystkich zadaniach domowych, które wykonuje mężczyzna. 

WSKAZÓWKI DLA TERAPEUTÓW

Mężczyźni przetwarzają czas cyklicznie i dlatego muszą dostawać jasne i konkretne wytyczne do zadań, które same w sobie nie mogą trwać długo.

Mężczyźni szybko nudzą się zadaniami. Nie są też skłonni do wykonywania wielu powtórzeń jednego ćwiczenia. Wymagają często zmieniania ćwiczonego materiału. Należy im zaznaczać konkretnie ile razy mają to ćwiczenie powtórzyć i ile ono powinno trwać.

Podsumowanie

Zarówno rodzice jak i terapeuci powinni zdawać sobie sprawę z różnic, które wynikają z tego, że kobieta i mężczyzna są odmienni. Takie podejście do sprawy pozwoli unormować:

• sposób pracy rodziców z dzieckiem,
• podział obowiązków terapeutycznych
• oraz pozwoli na lepszą komunikacją zarówno na płaszczyźnie rodzic – rodzic jak i rodzice – terapeuta.

W rezultacie terapia dziecka z problemami będzie lepsza, pełniejsza i bardziej efektywna.

Tekst opracowałam na podstawie na podstawie kilku podrozdziałów z książki Wczesna diagnoza i terapia zaburzeń autystycznych. Metoda Krakowska. 

Podziel się wpisem z innymi!